We moeten op pad met het hele gezin en het is vroeg, heel vroeg!
Ik doe de kinderen en toebehoren in de auto, hij gaat even krabben, want het is koud, heel koud!

Als ik ongeveer de helft van de kids in de auto heb, is hij aan het rommelen en mopperen, want de ijskrabber is weg. Wanneer één van de kinderen een suggestie doet begint ie te blaffen dus ik onthoud me ook van commentaar.

Terwijl ik poep van de auto en de kinderwagen schraap (don’t ask en ja we moeten écht iets aan onze taakverdeling doen) loopt hij naar ‘zijn’ auto (want daar is natuurlijk altijd alles netjes en geordend ) om ‘zijn’ ijskrabber te pakken.

Als ik de rest van de kids heb opgetrommeld en weer terug ben om het poepincident verder af te ronden zie ik hem nog steeds rond de auto scharrelen, zónder ijskrabber. Kennelijk zit er toch een lek in het waterdichte opruimsysteem van zijn eigen auto 

Nu is het moment aangebroken om me er alsnog mee te bemoeien, want: duurt lang!
Ik open het dashboardkastje om iets anders te zoeken om dat ijs, dat inmiddels al half uit zichzelf is ontdooid, van die freaking auto af te raggen; een pasje, CD-hoesje of zelfs CD, allemaal prima attributen hiervoor zo weet ik uit ervaring. En wat denk je?

De ijskrabber! Gewoon in het dashboardkastje!

Je zou denken dat er nu een gevoel van opluchting en blijdschap zou ontstaan bij de chef en ik bereid mezelf al voor op het ontvangen van verscheidene schouderklopjes, complimenten en/of een staande ovatie, maar nee hoor…

Meneer is boos, heel boos! “Want wie bergt nou zijn ijskrabber op in het dashboardkastje!” aldus meneer-ik-heb-alles-op-orde-in-mijn-auto 

U begrijpt, gedurende de rit van ruim een uur die volgde hebben wij gediscussieerd over wat wel en wat niet een geschikte, vaste plek is voor een ijskrabber.

Mijn conclusie: er is geen betere vaste plek voor een ijskrabber dan de auto, waar dan ook in de auto!

Nou heb ik toch al heel wat meegemaakt en verbaas ik me nog nauwelijks over de onmogelijke en idiote situaties waar ik mezelf regelmatig, per abuis, in begeef, maar vanochtend was toch wel weer een unieke primeur. Enerzijds een ‘hoe krijg je het voor elkaar’, maar tegelijkertijd ook een ‘hoe is het mogelijk dat dit niet eerder is gebeurd!?’

Voordat ik deze situatie uit de doeken doe schets ik eerst even mijn ochtend, die niet heel veel anders was dan andere ochtenden.

Ik had mijn wekker op tijd gezet, maar ging toen deze afging uiteraard niét uit bed. Mijn jongste (4jr) fungeerde gelukkig als tweede wekker toen ze in pyjama en met konijnenoorwarmers op haar hoofd mijn kamer in kwam. Waarom ze deze, voor buiten bedoelde, oorwarmers om 6:28 u droeg mag Joost weten, zo hadden we haar ook zeker niet op bed gelegd, maar tegelijkertijd is zoiets ook weer niet heel verrassend. De nacht ervoor trof ik haar namelijk, nadat ik wakker werd van een rommelend geluid in de badkamer, om 4:15 u, klaarwakker aan met haar armen vol met lege wc-rolletjes  🤷‍♀️ #neveradullmoment

Door die ‘tweede wekker’ ging ik wél mijn bed uit en probeerde ik voor de 134.535e keer ervoor te zorgen dat mijn kinderen op tijd op school zouden gaan komen. Gelukkig zijn 2 van de 4 daarin niet meer van mij afhankelijk al moest ik nog wel bemiddelen in een, door hormonen aangestuurde, ‘fitty’ over wie wat voor de konijnen moest doen en wie het ergst te laat zou komen door diezelfde konijnen. Uiteindelijk kwamen ze geen van beide te laat natuurlijk en voor zover ik weet leven de konijnen ook nog.

Voor de andere twee ben ik wat betreft het op tijd/niet te laat komen, helaas voor hun, wel verantwoordelijk. Brood, fruit, tandenpoetsen, haren kammen, zelf een broodje naar binnen proppen, hinkelend door huis mijn eigen schoenen aan doen etc. Ondertussen wil 1 van de 2 (die van de oorwarmers) perse haar te kleine schoenen aan (waarom liggen die überhaupt nog hier in huis, laat staan binnen haar bereik! 🤦‍♀️), maar komt daar uiteraard met geen mogelijkheid in. Waarna ze veeeeel te lang en piepend bezig is om haar ‘nieuwe’ (de neuzen zijn na 4 weken al kaler dan de kruin van Gaston, dus wat is nieuw 🤷‍♀️) schoenen aan te doen. Uit nadere inspectie blijkt ze haar voet te wringen in een schoen waarvan de rits nog dicht is. Kind 2 is ondertussen 2,5 verhaal tegelijk en niet op chronologische volgorde aan het vertellen, waar ik hummend op reageer, maar ook hele delen negeer, tegelijkertijd vertelt hij én wil hij laten zien hoe je een schoentje kan vouwen (eerst 16 vierkantjes, knip, vouw etc) en is dan al, terwijl hij een voetbaltrucje demonstreert, onderweg om papier te pakken (om die schoen te vouwen) terwijl hij nog geen schoen aan heeft, zijn haar op standje ‘ontploft’ staat en we 5 min geleden al weg hadden gemoeten 😅😂. Een hele normale ochtend dus.

Op school duw ik kind 2, zeker 5 min te laat, door een deur naar binnen en kind 1 lever ik af op het kleuterplein waar de juf (ogenschijnlijk met alle geduld van de wereld) staat te wachten. Ze begroet onze jongste enthousiast en complimenteert haar met haar goed gestylde outfit met een matchend kapsel. Dan kijk ik nog eens goed naar mijn kind en denk ‘verrek, de juf heeft gelijk!’ en stel vast dat het eerste paar sokken dat ik vandaag op de tast vond perfect passen bij de haarspeldjes die ze gisteren ook in had, nog op tafel lagen en nu dus ook weer in haar haar terecht zijn gekomen, nadat ik de vlechtjes van gisteren in 3 sec, zonder te kammen, in knotjes had gedraaid. Juf denkt dat ik te laat ben door dit stukje zorgvuldige styling (de hilariteit 😂) terwijl de ‘styling’ 1 op 1 het toevallige gevolg is van mijn ADHD-ochtendritueel en dito huishouden.

Teruglopend van het plein naar de auto leg ik snel een vlecht in mijn, al dan niet gekamde, haar en probeer me ondertussen te herinneren of ik onder 1 of 2 oksels deo heb gedaan. In de auto, hij stond nog stil hoor, plemp ik in 30 sec wat make-up op mijn gezicht, waarna ik vertrek richting mijn werk. Een hele gewone ochtend dus.

Onderweg spreek ik in verschillende whatsappgroepen berichten in en stel ondertussen vast dat ik net wel of net niet op tijd ga komen, maar optimistisch als ik ben, concludeer ik ook dat ik het waarschijnlijk precies ga halen. Ook nog steeds een hele normale ochtend.

Nu komt het stuk met de ervaring die ik nog niet eerder had: Op de plaats van bestemming parkeer ik mijn auto. Ik open de autodeur, stap uit, gooi de deur achter me dicht en begin al te lopen, maar wat denk je? Ik word met een ruk weer naar achteren getrokken! Ik zit vast!

Ik kijk om en zie dan dat ík al wel was uitgestapt, maar mijn jas nog niet! Natuurlijk trek ik eerst een paar keer flink aan die jas en besluit dan toch maar om de deur opnieuw open te doen (oh, de moeite!) om zo mijn jas te bevrijden. 2 min later ben ik op kantoor, nog een minuut later zit ik in mijn 1e afspraak van die dag met mensen die geen idee hebben dat ik minder dan 5 minuten geleden nog stond te touwtrekken met mijn auto aan mijn jas 😂. Voor alles moet een eerste keer zijn 🤷‍♀️👀😄

Een prikkel erbij?

Stel een buschauffeur krijgt commentaar omdat hij altijd erg slingerend rijdt. Uit nadere inspectie blijkt hij zo slingerend te rijden, omdat hij de weg niet kent en om toch de juiste route te rijden gebruikt hij, al rijdend, een uitvouwbare, papieren plattegrond. Wanneer zijn leidinggevende hem zou opdragen om niet meer met de kaart op zijn stuur te rijden zal de buschauffeur weliswaar niet meer slingeren, maar is het de vraag of hij via de juiste route op zijn bestemming aankomt (als hij überhaupt al aankomt). De plattegrond zórgde voor een probleem, maar loste ook een probleem op.

Zo is het ook met kinderen met ADHD. Het bewegen, het kletsen tijdens hun werk, reageren op anderen etc zijn allemaal (onbewuste) manieren van het brein om de (waarschijnlijk saaie) taak aantrekkelijker te maken. Kletsen met een klasgenootje (de plattegrond) zorgt er weliswaar voor dat de taak aantrekkelijker wordt (juiste route), maar zal er waarschijnlijk ook voor zorgen dat de taak minder snel of minder goed wordt uitgevoerd (slingeren). Als we bij kinderen met ADHD prikkels verminderen (ze apart zetten, een geluiddempende koptelefoon gebruiken etc) halen we als het ware hun plattegrond weg. Ze kletsen dan waarschijnlijk minder en als er minder prikkels zijn valt er ook minder te reageren, maar een taak die al saai was, maken we op die manier nóg saaier.

De buschauffeur is pas echt geholpen als hij de plattegrond weg kan doen, omdat hij op een andere (veiligere) manier kan zien hoe hij moet rijden (bijv door een navigatiesysteem).

Kinderen met ADHD help je meestal niet door (alleen) afleidende prikkels weg te nemen, maar door ook (juist!) andere prikkels toe te voegen. Prikkels die de taak aantrekkelijker maken, zonder dat ze ervoor zorgen dat de taak niet (voldoende) uitgevoerd kan worden. In plaats van een geluiddempende koptelefoon kun je bijvoorbeeld een kind een muziekje laten luisteren, een opdracht met een klasgenootje samen laten uitvoeren of middels een timer een kind aanmoedigen om zijn of haar PR ‘sommen maken in 3 minuten’ te verbreken en zo zijn er veel meer manieren te bedenken.

Welk gedrag van jouw kind of leerling fungeert als ‘plattegrond’? Hoe uit zich ‘het slingeren’? Met welk ‘navigatiesysteem’ is jouw kind of leerling geholpen?

We denken graag met je/jullie mee!

Dat er lange wachtlijsten zijn binnen de jeugdzorg is algemeen bekend. Negen maanden of langer wachten is eerder regel dan uitzondering, helaas. Maar waar je niemand over hoort en wat minstens net zo schrijnend is, is hoeveel tijd het kost vóór je kind op die wachtlijst staat.

Als een volwassene vermoedt dat hij of zij ADHD heeft en zich tot de huisarts wendt, zal hij of zij verwezen worden naar een GGZ-instelling en staat dan zo’n 2-4 weken later op de wachtlijst.

Als je kind thuis en op school flink vastloopt en er zijn vermoedens van ADHD dan is de huisarts meestal ook het eerste aanspreekpunt. Er volgt dan echter geen verwijzing, maar een ‘stop’ bij de gemeente.

Waarom? Omdat de gemeente verantwoordelijk is voor de jeugdzorg vanuit de Jeugdwet én dus ook de zorg van jouw kind moet betalen. Zij zullen beoordelen of jouw zorgen en vragen terecht zijn en of zij het (ook) nodig vinden dat er, in dit geval, onderzoek naar ADHD gedaan moet worden. Om dit in kaart te brengen ben je weken zo niet maanden verder (dit zal per gemeente wisselen).