Nou heb ik toch al heel wat meegemaakt en verbaas ik me nog nauwelijks over de onmogelijke en idiote situaties waar ik mezelf regelmatig, per abuis, in begeef, maar vanochtend was toch wel weer een unieke primeur. Enerzijds een ‘hoe krijg je het voor elkaar’, maar tegelijkertijd ook een ‘hoe is het mogelijk dat dit niet eerder is gebeurd!?’
Voordat ik deze situatie uit de doeken doe schets ik eerst even mijn ochtend, die niet heel veel anders was dan andere ochtenden.
Ik had mijn wekker op tijd gezet, maar ging toen deze afging uiteraard niét uit bed. Mijn jongste (4jr) fungeerde gelukkig als tweede wekker toen ze in pyjama en met konijnenoorwarmers op haar hoofd mijn kamer in kwam. Waarom ze deze, voor buiten bedoelde, oorwarmers om 6:28 u droeg mag Joost weten, zo hadden we haar ook zeker niet op bed gelegd, maar tegelijkertijd is zoiets ook weer niet heel verrassend. De nacht ervoor trof ik haar namelijk, nadat ik wakker werd van een rommelend geluid in de badkamer, om 4:15 u, klaarwakker aan met haar armen vol met lege wc-rolletjes 🤷♀️ #neveradullmoment
Door die ‘tweede wekker’ ging ik wél mijn bed uit en probeerde ik voor de 134.535e keer ervoor te zorgen dat mijn kinderen op tijd op school zouden gaan komen. Gelukkig zijn 2 van de 4 daarin niet meer van mij afhankelijk al moest ik nog wel bemiddelen in een, door hormonen aangestuurde, ‘fitty’ over wie wat voor de konijnen moest doen en wie het ergst te laat zou komen door diezelfde konijnen. Uiteindelijk kwamen ze geen van beide te laat natuurlijk en voor zover ik weet leven de konijnen ook nog.
Voor de andere twee ben ik wat betreft het op tijd/niet te laat komen, helaas voor hun, wel verantwoordelijk. Brood, fruit, tandenpoetsen, haren kammen, zelf een broodje naar binnen proppen, hinkelend door huis mijn eigen schoenen aan doen etc. Ondertussen wil 1 van de 2 (die van de oorwarmers) perse haar te kleine schoenen aan (waarom liggen die überhaupt nog hier in huis, laat staan binnen haar bereik! 🤦♀️), maar komt daar uiteraard met geen mogelijkheid in. Waarna ze veeeeel te lang en piepend bezig is om haar ‘nieuwe’ (de neuzen zijn na 4 weken al kaler dan de kruin van Gaston, dus wat is nieuw 🤷♀️) schoenen aan te doen. Uit nadere inspectie blijkt ze haar voet te wringen in een schoen waarvan de rits nog dicht is. Kind 2 is ondertussen 2,5 verhaal tegelijk en niet op chronologische volgorde aan het vertellen, waar ik hummend op reageer, maar ook hele delen negeer, tegelijkertijd vertelt hij én wil hij laten zien hoe je een schoentje kan vouwen (eerst 16 vierkantjes, knip, vouw etc) en is dan al, terwijl hij een voetbaltrucje demonstreert, onderweg om papier te pakken (om die schoen te vouwen) terwijl hij nog geen schoen aan heeft, zijn haar op standje ‘ontploft’ staat en we 5 min geleden al weg hadden gemoeten 😅😂. Een hele normale ochtend dus.
Op school duw ik kind 2, zeker 5 min te laat, door een deur naar binnen en kind 1 lever ik af op het kleuterplein waar de juf (ogenschijnlijk met alle geduld van de wereld) staat te wachten. Ze begroet onze jongste enthousiast en complimenteert haar met haar goed gestylde outfit met een matchend kapsel. Dan kijk ik nog eens goed naar mijn kind en denk ‘verrek, de juf heeft gelijk!’ en stel vast dat het eerste paar sokken dat ik vandaag op de tast vond perfect passen bij de haarspeldjes die ze gisteren ook in had, nog op tafel lagen en nu dus ook weer in haar haar terecht zijn gekomen, nadat ik de vlechtjes van gisteren in 3 sec, zonder te kammen, in knotjes had gedraaid. Juf denkt dat ik te laat ben door dit stukje zorgvuldige styling (de hilariteit 😂) terwijl de ‘styling’ 1 op 1 het toevallige gevolg is van mijn ADHD-ochtendritueel en dito huishouden.
Teruglopend van het plein naar de auto leg ik snel een vlecht in mijn, al dan niet gekamde, haar en probeer me ondertussen te herinneren of ik onder 1 of 2 oksels deo heb gedaan. In de auto, hij stond nog stil hoor, plemp ik in 30 sec wat make-up op mijn gezicht, waarna ik vertrek richting mijn werk. Een hele gewone ochtend dus.
Onderweg spreek ik in verschillende whatsappgroepen berichten in en stel ondertussen vast dat ik net wel of net niet op tijd ga komen, maar optimistisch als ik ben, concludeer ik ook dat ik het waarschijnlijk precies ga halen. Ook nog steeds een hele normale ochtend.
Nu komt het stuk met de ervaring die ik nog niet eerder had: Op de plaats van bestemming parkeer ik mijn auto. Ik open de autodeur, stap uit, gooi de deur achter me dicht en begin al te lopen, maar wat denk je? Ik word met een ruk weer naar achteren getrokken! Ik zit vast!
Ik kijk om en zie dan dat ík al wel was uitgestapt, maar mijn jas nog niet! Natuurlijk trek ik eerst een paar keer flink aan die jas en besluit dan toch maar om de deur opnieuw open te doen (oh, de moeite!) om zo mijn jas te bevrijden. 2 min later ben ik op kantoor, nog een minuut later zit ik in mijn 1e afspraak van die dag met mensen die geen idee hebben dat ik minder dan 5 minuten geleden nog stond te touwtrekken met mijn auto aan mijn jas 😂. Voor alles moet een eerste keer zijn 🤷♀️👀😄